• Ochronka im. Jana Pawła ll
    Przedszkole Niepubliczne
  • Ochronka im. Jana Pawła ll
    Przedszkole Niepubliczne

Życiorys bł. Edmunda Bojanowskiego


Życie błogosławionego Edmunda Bojanowskiego przypada na czasy niepokojów, ucisków i zrywów powstańczych pierwszej połowy XIX wieku. Urodził się 14 listopada 1814 r. w Grabonogu koło Gostynia, w ówczesnym Księstwie Poznańskim, w głęboko religijnej i patriotycznej rodzinie ziemiańskiej.

Ze względu na słabe zdrowie Edmund nie mógł uczęszczać do szkoły publicznej, lecz pobierał nauki od nauczycieli domowych. Jako młody człowiek z zapałem podjął studia najpierw na Uniwersytecie Wrocławskim a po śmierci rodziców kontynuował je na Uniwersytecie w Berlinie. Studiował filozofię, historię sztuki, psychologię, logikę i poezję. Mimo wybitnych zdolności bł. Edmund musiał przerwać studia z powodu bardzo poważnej choroby płuc.

Po powrocie do rodzinnego Grabonoga w 1838 r. aktywnie włączył się w nurt pracy społecznej, której celem było moralne, kulturalne oraz ekonomiczne odnowienie polskiej wsi. Punktem przełomowym w życiu bł. Edmunda była epidemia cholery w 1849 r., która doprowadziła ludność wiejską do nieopisanej nędzy i osierociła wielką liczbę dzieci. Wówczas bł. Edmund z narażeniem życia, dniem i nocą pielęgnował chorych, za własne oszczędności kupował biednym żywność i lekarstwa oraz sprowadzał do chorych lekarza i kapłana z posługą sakramentalną.

Myślał także o tym, by stworzyć ludziom mieszkającym na wsi możliwość kształcenia się. Założył wypożyczalnie książek i dążył wszelkimi siłami do tego, by przez ożywienie tradycyjnych zwyczajów ludowych podnieść poziom kultury i moralności. Chciał na nowo zdobywać ludzi do życia w wierze i kształtować ich w duchu Ewangelii.

W swym pedagogicznym wyczuciu bł. Edmund Bojanowski rozumiał jasno, że wszelkie wychowawcze starania trzeba zaczynać od dziecka, dlatego w 1850 r. założył pierwszą ochronkę wiejską w Podrzeczu koło Gostynia. Wydarzenie to uważa się za początek Zgromadzenia Służebniczek Maryi Niepokalanej Poczętej. Bojanowski bardzo pragnął, aby ochronki chroniły dzieci od jakiegokolwiek zepsucia i nadawały całościowy kierunek w wychowaniu i aby stawały się odrodzeniem ludzkości. Wiedział bł. Edmund, że dziecko z natury swej jest niewytrwałe, dlatego w wychowaniu ważną rolę odgrywają czynniki pobudzające je do aktywności. Bł. Edmund Bojanowski w swoim systemie wychowawczym wyeliminował zupełnie powszechnie stosowane wówczas kary cielesne, a inne kary Jego zadaniem nie mogą być jednostajne – jak nie jednostajne są charaktery dzieci. „Kara ma być dla dziecka nie lodowatym gradem, który by zbił i przytłoczył kiełkujące zasiewy, lecz burzą użyźniającą zasiew.

Bł. Edmund Bojanowski w swojej pracy z dziećmi sięgnął po metody z jednej strony bardzo proste i dostępne, a z drugiej bardzo trafne, których skuteczność potwierdzają najnowsze osiągnięcia z dziedziny pedagogiki i psychologii. Jego system wychowania choć nie ma naukowego imienia, zdumiewa swą trafnością i znajomością psychiki dziecka i jego praw rozwoju. Bł. Edmund sam opracował program pracy wychowawczej w ochronkach na każdy dzień, tydzień i każdą porę roku.

Przed śmiercią Edmunda Bojanowskiego, która nastąpiła 7 sierpnia 1871 r. w Górce Duchownej, zgromadzenie miało w Wielkim Księstwie Poznańskim 22 domy i liczyło 98 sióstr.

Dzisiaj istnieją cztery odrębne gałęzie sióstr służebniczek, zatwierdzone przez Stolicę Apostolską i zrzeszone w konfederację:

  • Służebniczki wielkopolskie: Zgromadzenie Sióstr Służebniczek Niepokalanego Poczęcia NMP, z domem generalnym w Luboniu (archidiecezja poznańska).
  • Służebniczki starowiejskie: Zgromadzenie Sióstr Służebniczek Najświętszej Maryi Niepokalanie Poczętej, z domem generalnym w Starej Wsi (archidiecezja przemyska).
  • Służebniczki śląskie: Zgromadzenie Sióstr Służebniczek Najświętszej Maryi Panny Niepokalanie Poczętej, z domem generalnym we Wrocławiu.
  • Służebniczki dębickie: Zgromadzenie Sióstr Służebniczek Bogarodzicy Dziewicy Niepokalanie Poczętej, z domem generalnym w Dębicy (diecezja tarnowska).

 

13 czerwca 1999 r. Ojciec Święty Jan Paweł II zaliczył Edmunda Bojanowskiego do grona błogosławionych, czyniąc go patronem laikatu. Powiedział wtedy o nim:
Apostolstwo miłosierdzia wypełniło (...) życie bł. Edmunda Bojanowskiego. (...) Wiedziony pełnym wrażliwości rozeznaniem potrzeb, dał początek licznym dziełom wychowawczym, charytatywnym, kulturalnym i religijnym, które wspierały materialnie i moralnie rodzinę wiejską. We wszystkich działaniach kierował się pragnieniem, by wszyscy ludzie stali się uczestnikami odkupienia. Zapisał się w pamięci jako „serdecznie dobry człowiek” (...). W swojej bogatej działalności daleko wyprzedził to, co na temat apostolstwa świeckich powiedział Sobór Watykański II. Dał przykład ofiarnej i mądrej pracy dla człowieka, Ojczyzny i Kościoła.