Życiorys św. Jana Pawła II
Karol Wojtyła, od 1978 r. papież Jan Paweł II, urodził się w Wadowicach 18 maja 1920 r. Kiedy miał dziewięć lat zmarła jego matka, a trzy lata później zmarł jego starszy brat - Edmund - lekarz medycyny, który zaraził się szkarlatyną od pacjenta. Został więc sam z ojcem, który zajął się wychowaniem trzynastoletniego Karola.
W 1930 r. Wojtyła rozpoczął naukę w Państwowym Gimnazjum Męskim im. Marcina Wadowity w Wadowicach. Nauka w ówczesnej szkole średniej trwała osiem lat. Już wówczas Karol Wojtyła dał się poznać jako świetny aktor, biorąc udział w sztukach teatralnych wystawianych przez szkolny teatr. Rozwijał swoje umiejętności także w pracach kółek naukowych, działających na terenie szkoły. W wadowickim gimnazjum spotkał katechetę, ks. Kazimierza Figlewicza, który wywarł ogromny wpływ na religijność przyszłego papieża. Jak sam później wspominał to dzięki niemu zbliżył się do parafii, został ministrantem, organizując także ministranckie kółko. Wojtyła należał do Sodalicji Mariańskiej i Stowarzyszenia Młodzieży Katolickiej. W 1938 roku zdał egzamin dojrzałość z bardzo dobrymi wynikami i rozpoczął studia polonistyczne na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Zmienił także miejsce zamieszkania, bowiem w roku rozpoczęcia studiów przeprowadzili się wraz z ojcem do Krakowa. Zamieszkali na ul. Tynieckiej (Dębniki) u rodziny Kaczorowskich.
Wykładowcami Karola Wojtyły byli znani polscy naukowcy, m. in.: Zenon Klemensiewicz, Tadeusz Lehr – Spławiński, Kazimierz Nitsch i Stanisław Pigoń. Wojtyła uczęszczał na 36 godzin zajęć tygodniowo, ale to nie przeszkadzało mu podjąć w tym okresie pierwszych prób pisarskich. Powstały wówczas Ballady beskidzkie, oraz zadedykowany matce Psałterz Dawidów, znany także pod nazwą Renesansowy Psałterz.
1 września 1939 r. hitlerowskie Niemcy zaatakowały Polskę. Rozpoczęła się II wojna światowa. Wybuch wojny utrudniał kontynuację studiów, tym bardziej że uczelnie wyższe zostały przez okupanta zamknięte. W tej sytuacji Karol Wojtyła, by nie zostać wcielony do wojska, albo wysłany na roboty, musiał sobie znaleźć pracę. Zatrudnił się w zakładach chemicznych Solvay, a później w kamieniołomie na Zakrzówku. Na Uniwersytecie Jagiellońskim rozpoczęło się tajne nauczanie. Słuchaczem tajnych kompletów był także Karol Wojtyła. Na początku lat czterdziestych, po śmierci ojca, związał się z Teatrem Rapsodycznym. Wziął udział w kilku przedstawieniach, m. in. w Kawalerze księżycowym Mariana Nieżyńskiego. Sztuka cieszyła się ogromnym powodzeniem w całym Krakowie.
II wojna światowa dostarczyła młodemu wrażliwemu aktorowi i poecie wielu bolesnych przeżyć. Obserwując trudną sytuację wojenną, postanowił nieść pomoc i pocieszenie ludziom, zostając księdzem. W 1942 r. wstąpił do Metropolitalnego Seminarium Duchownego w Krakowie. Ówczesnym krakowskim arcybiskupem, a jednocześnie i przywódcą duchowym Polaków walczących z niemiecką i radziecką okupacją pod nieobecność prymasa Augusta Hlonda, był ks. Adam Sapieha. Zajął się on młodym Karolem Wojtyłą, widząc w nim dobrze zapowiadającego się duchownego. 1 listopada 1946 r. właśnie z jego rąk Wojtyła przyjął kapłańskie święcenia. Wyjechał później na studia teologiczne do Rzymu, po czym po dwóch latach wrócił do kraju. Został wikarym w Niegowici i potem w parafii Św. Floriana w Krakowie. To właśnie podczas pracy w tej parafii, zaczął się angażować w ruch duszpasterstwa akademickiego. Ze swoimi studentami organizował wędrówki w góry, przekazując im w czasie tych wypraw prawdy wiary, naukę Kościoła, zachęcając do życia zgodnie z nią. Rozwijał swoje talenty pisarskie, ale także i naukowe, bowiem rozpoczął wykładać na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim (tu ponad 20 lat kierował Katedrą Etyki).
W 1958 r. został biskupem. W latach 1963 – 1965 obradował II Sobór Watykański. Aktywny udział w jego pracach wziął biskup Karol Wojtyła. Wniósł ogromny wkład w powstanie wielu dokumentów soborowych. W 1963 r. został metropolitą krakowskim, cztery lata później kardynałem. W październiku 1978r., po śmierci papieża Jana Pawła I, wyjechał do Rzymu na jego pogrzeb i mające się odbyć konklawe. Wyniku wyboru kardynałów nikt nie mógł przewidzieć.
16 października 1978 r. nad dachem Kaplicy Sykstyńskiej pojawił się biały dym, znak że został wybrany nowy papież. Z balkonu Bazyliki rozległy się słowa: Habemus papam! Kardynałowie wybrali na następcę Świętego Piotra, Polaka Karola Wojtyłę, który przyjął imię Jana Pawła II. Swój pontyfikat zaczął Jan Paweł II dość niekonwencjonalnie słowami: Nie wiem czy potrafię się wyrażać jasno w waszym ... naszym języku włoskim, więc jeśli się pomylę to mnie poprawcie. Wywołując wielki entuzjazm tłumów zgromadzonych przez Bazyliką.
Jan Paweł II był pierwszym papieżem Słowianinem i od ponad czterystu lat pierwszym, który nie był Włochem. Jego pontyfikat był jednym z najdłuższych w historii, a trwał 27 lat. Jan Paweł II zmarł 2 kwietnia 2005 r.
Już 13 maja 2005 r. obecny papież Benedykt XVI skorzystał z przysługującego mu uprawnienia i ogłosił, że nie widzi przeszkód, aby proces beatyfikacyjny Jana Pawła II rozpoczął się natychmiast, bez zachowania wymaganego pięcioletniego okresu. Formalnie proces rozpoczął się 28 czerwca 2005 r., kiedy zaprzysiężeni zostali członkowie trybunału beatyfikacyjnego. Postulatorem procesu został polski ksiądz, Sławomir Oder.
1 maja 2011 r. w Niedzielę Miłosierdzia Bożego, o godz. 10, na placu św. Piotra w Rzymie, nastąpiła beatyfikacja Jana Pawła II. Było to ukoronowanie trwającego zaledwie sześć lat, najkrótszego we współczesnych dziejach Kościoła, procesu beatyfikacyjnego. Odbył się on z zachowaniem wszystkich obowiązujących kościelnych procedur, a jedynym przywilejem jakim obdarzono papieża - Polaka był fakt, że w jego przypadku zastosowano "szybką ścieżkę" - nie musiał oczekiwać w kolejce ponad tysiąca kandydatów do wyniesienia na ołtarze.
W dniu 30 września 2013 r. papież Franciszek ogłosił, że kanonizacja Papieża - Polaka odbędzie się w niedzielę Bożego Miłosierdzia, 27 kwietnia 2014 r. w Rzymie. Do chwały świętych Jan Paweł II został wyniesiony razem z jednym ze swoich poprzedników, św. Janem XXIII.